۵ حقیقت تلخ که باید بدانی

آدم‌ها همیشه با لبخند نمی‌روند. گاهی کم‌کم محو می‌شوند. بدون دلیل واضح. بدون خداحافظی. این اتفاق برای همه‌مان افتاده، اما کمتر کسی واقعاً به دلایلش فکر می‌کند. در این مطلب به سراغ چند واقعیت می‌رویم که شاید تلخ باشند، ولی دانستن‌شان می‌تواند نجاتت دهد.

وقتی همیشه هستی، بودنت عادی می‌شود. انسان‌ها چیزی را که در اختیارشان باشد، کمتر قدر می‌دانند. گاهی باید کمی عقب بکشی تا جای خالی‌ات حس شود.

اگر همیشه بله گفتی، همیشه تحمل کردی، اگر حتی به قیمت له شدن خودت، دیگران را راحت گذاشتی… طبیعی است که فکر کنند این "وظیفه‌ی تو"ست. نداشتن مرز، باعث سوءاستفاده می‌شود.

شاید تو رشد کردی، کتاب خواندی، یاد گرفتی، قوی‌تر شدی. اما آن‌ها همان آدم‌های سابق ماندند. وقتی مسیر زندگی فرق کند، فاصله اجتناب‌ناپذیر می‌شود.

آدم‌هایی که خودشان را دست‌کم می‌گیرند، دیگران هم کمتر به آن‌ها بها می‌دهند. تو ارزشمندی‌ات را به خودت ثابت نکردی، آن‌ها هم باور نکردند.

بعضی آدم‌ها فقط برای یک فصل از زندگی ما هستند. شاید تنها کاری که باید بکنی، این است که اجازه دهی بروند. با خاطرات خوب، یا حتی با زخم‌هایی که برایت گذاشتند.

 فاصله گرفتن‌ها همیشه بد نیستند. گاهی اتفاقاً آغاز رهایی‌اند. این‌بار به‌جای "چرا رفتند؟"، از خودت بپرس:

"چرا من هنوز منتظرم؟"